zondag 24 juni 2018

Ik werd wakker om 6.10, voelde ik daar naar wat kriebels in mijn buik? Nee toch, ik ben niet zenuwachtig

Vandaag ga ik naar Lelystad om te kijken hoe Sem met zijn team Cubs1 in de playoffs staat tegen Utrecht.

Broodje klaar maken en drinken in de tas, en ja laat ik wat appels met suiker en kaneel klaar maken voor al mijn spelertjes (voelt toch na een aantal jaar zo hoor)

Even rustig een bakje koffie en dan op naar Lelystad, het is nog vroeg…..we zetten met wat ouders de tent op en versieren het in de kleuren van LC.

De vlag erbij, dus het kan niet meer stuk vandaag.

Ik begin toch wel wat meer kriebels in mijn buik te krijgen als de spelers zo een voor een aan komen …de een iets te vroeg, de andere ietsje te laat.

Maar ze zijn er allemaal. Ppff vind er eigenlijk niks aan zeg, ik ben denk ik, meer op van de zenuwen als onze jongens, maar ach nog een kop koffie  en laten we dan maar beginnen.

Sem en Lucas mochten de Coin toss doen, en wij begonnen met defence.  En ja hoor het fluitje klinkt in de verte, Utrecht start gelijk al met een TD, oeps…….

Maar ik denk alleen maar …ach dat maakt niks uit, we hebben nog even te gaan.

Het loopt niet lekker en Utrecht overheerst en we staan al snel behoorlijk achter, onze jongens geven de hoop niet op en doen er alles aan om te blijven scoren, en dat doen ze ook, ik loop veel heen en weer en moedig ze ook goed aan, ik kijk om me heen en wat een drukte zeg, wauw ben trots op wat er aan de zijlijn staat zeg !!

De laatste 2min gaan in en het blijft bij een kleine achterstand van 50-61 totdat het fluitsignaal klinkt.

Helaas …..de jongens krijgen een groot verdiend applaus.

Ik stond daar na een seizoen met gemende gevoelens, moest ik nou een klein traantje weg pinken…. dit was toch echt de laaste flag wedstrijd, onze jongens worden allemaal cadetten.

Ik ben er elke wedstrijd bij geweest en elke wedstrijd heb ik genoten van dit team.

Op naar de volgende stap.

Een trotse moeder